μια στοίβα πιάτα
λευκά. στην κορυφή κουταλοπίρουνα. μυρωδιά έκπληξης. πικρή. της εγκατάλειψης.
το κενό που θα γνώριζα. αναμονή. ατέλειωτος καιρός χωρίς να έρχεσαι μαμά. είμαι
δυνατή μη στενοχωριέσαι. θα το φάω όλο μου το φαΐ και σήμερα. ιδανική μου μαμά.
ναι πεινάνε τα παιδιά του κόσμου τρώω. ναι είναι αμαρτία να το πετάξουμε τρώω.
ναι και μία για τον μπαμπά τρώω. ναι είναι η δύναμή μου τρώω. τρώω το χρόνο.
λιγοστεύω. με τρώει ο χρόνος μαμά. κι ίσως δεν ξέρω ακόμα τι περιμένω. τριάντα
έξι από τα τέσσερα το χάος. γεωμετρική η ανέλιξη. αλλά συνεχίζω ακάθεκτη
πεπεισμένη ότι καλύτερη δικαιολογία δεν υπάρχει. θα λέω. έφταιγε η μαμά μου. η
στοίβα τα λευκά πιάτα. η κορυφή τα κουταλοπίρουνα. κι αυτή η αιθέρια
εγκατάλειψη σε μια βεβαιότητα που λίγο-λίγο καταβρόχθισε όλη μου τη δύναμη. για
αντίσταση. μαμά. θα σε θυμάμαι. με αγάπη. πάντα. η κόρη σου. των πενήντα πέντε
κιλών συν το φόβο των εξήντα. των περασμένων καιρών συν το φόβο του αύριο...
Γ.Α.Β.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου